Tot aan de 41ste Molenmarkt op 14 september schrijft oud molenaar Hans Dobbe iedere week een verhaal over een van de vele molens, die ooit in Wageningen werkten en een levendig panorama vormden in onze stad. Schilderachtig mooi en voor velen nog totaal onbekend tot nu toe, wordt er een overzicht gegeven.

De Kortenburgse watermolen is in 1706 als papiermolen in bedrijf gekomen. De molen werd aangedreven door de Kortenburgse beek, die meteen de grens afbakende tussen Renkum en Wageningen. De eigenaar was de heer van Cortenbergh, op de plek van het huidige ONO. De papiermolen werd in 1747 omgebouwd tot korenmolen. Molenaar Jan de Watermulder bleek goed aan de weg te timmeren, maar kreeg een klacht aan zijn broek, nadat hij de watermolen uitbreidde met een roskorenmolen. Hij haalde met “kar en peerd” overal in Wageningen koren op om te malen. De Wageningse windkorenmolen was, voorganger van De Eendracht was een dwangmolen, waardoor de Wageningse ingezetenen verplicht waren hun graan te laten malen op de Wageningse korenmolen. De Magistraat van Wageningen verklaarde in 1779 dat de Kortenburgse watermolen niet in het buurtschap Harten is gelegen maar in Wageningen. De molenaar moest stoppen en de molen viel stil. Kort na 1808 werd de molen afgebroken.